Προσυνεδριακό Διεπιστημονικό - Καλλιτεχνικό Συμπόσιο με θέμα Το Ανθρώπινο Σώμα και Βίωμα στην Εποχή της Σύγχρονης Κρίσης υπό το Πρίσμα της Επιστήμης και της Τέχνης.
Διοργάνωση: Society for Cultural – Historical and Activity Research (ISCAR)Πανεπιστήμιο Κρήτης - Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Μάριος Πουρκός)
Συμμετοχή Μ.Σ.Τ. Κρήτης:
Συνεδρία με θέμα Σώμα, Τέχνη, Κρίση και Πολιτική / Προεδρία: Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος
Ομιλίες Συνεδρίας:
Μαρία Μαραγκού, Καλλιτεχνική Διευθύντρια Μ.Σ.Τ. Κρήτης, Από τους Happy Few στις Ορδές των Καταφρονημένων
Κωνσταντίνος Β. Πρώιμος, Κριτικός Τέχνης και Διδάσκων στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο, Το Σώμα σε Κρίση: Η Φιλία Ανάμεσα στον Έρωτα και στην Πολιτική Σύμφωνα με τον Ρέμπραντ.
17 Ιουνίου 2016
Σπίτι Πολιτισμού, Ρέθυμνο
Μαρία Μαραγκού
Από τους Ηappy Few στις ορδές των καταφρονημένων:
Ο ευδαιμονισμός των δύο τελευταίων δεκαετιών του τέλους του 20ου αιώνα έως το γύρισμα προς στη τρίτη χιλιετία και τα πρώτα έτη της, έθρεψε αρκετούς καλλιτέχνες στο όραμα της αγοράς και χιλιάδες θεατές στη μέθη μιας τέρψης, στην οποία μπορεί να μη συμμετείχαν ακριβώς, ωστόσο παρέμειναν δέσμιοι, στη γοητεία που ασκούσε.
Το μεγάλο θέαμα, στην τέχνη, ουσιαστικά τελειώνει, τουλάχιστον για την κοινότητα των ενημερωμένων, με τη 11η Documenta στο Κάσελ, το 2002, του αφρικανού διευθυντή Okwui Euwezor. Είναι η πρώτη φορά μέσα από έναν επίσημο θεσμό, όπου η τέχνη μιλά άμεσα για την ανεργία, τις σφαγές στην Παλαιστίνη και το Αφγανιστάν, τον αφανισμό πληθυσμών της Αφρικής, τα στρατοκρατικά καθεστώτα, τις μετακινήσεις των προσφύγων, ενώ οι επισκέπτες μένουν άναυδοι, όταν το video και η έρευνα της ομάδας ΑΤΛΑΣ, γνωστοποιεί με τη γλώσσα της σύγχρονης τέχνης, την ύπαρξη ναυαγίων, ενίοτε ηθελημένων.
Στα καθ΄ ημάς, τώρα στην Ελευσίνα, το 2006, στήνονται αυτούσιες βάρκες μεταναστών που έχει ξεράσει το Αιγαίο στη Χίο, μαζί με την συγκέντρωση των ονομάτων όσων έχουν πνιγεί, από γυναίκα καλλιτέχνη, ενώ το 2007, μια ομάδα από εικαστικούς καλλιτέχνες, έναν σκηνοθέτη, μια επιμελήτρια και δέκα Κούρδους μετανάστες, ως ταμπλό βιβάντ, επιχειρούν μια πρώτη, άμεση, καταγγελία στο Μεταξουργείο.
Η αλλαγή των ζητημάτων που θίγει η τέχνη στην Ελλάδα, πιο μαζικά, έρχεται ουσιαστικά στο τέλος του 2010. Έως τότε, φωνές καλλιτεχνών, ερευνούν το εγώ στα μοναχικά δωμάτια, στρέφονται προς ζητήματα που προκαλεί η μανιοκατάθλιψη και η φυλετική απομόνωση λόγω χρώματος ή σεξουαλικών ιδιαιτεροτήτων, παρατηρούν την παγκοσμιοποιημένη κουλτούρα. Δεκέμβριος, λοιπόν, και ενώ το χριστουγεννιάτικο δένδρο του Δήμου Αθηναίων στολίζεται στο Σύνταγμα, μια ομάδα καλλιτεχνών, καλεί φίλους και δηλώνει μέσα από ένα μικρό διαμέρισμα της Ομόνοιας ότι, δεν μπορεί να κάνει τέχνη, όταν η Αθήνα καίγεται. Εκείνη τη νύχτα, η ομάδα επιχειρεί να φτιάξει το «μνημείο» των ημερών, με τις σπασμένες πέτρες των συμπλοκών με την αστυνομία.
Από τότε έως σήμερα, ομάδες και μεμονωμένοι καλλιτέχνες, δρουν οπουδήποτε, στην μετά Γκράμσι, Άρη, Πλουμπίδη, Τσε εποχή, κοντά στο πλήθος των ξεσπιτωμένων με ανταγωνιστή την ισχυρή, ανελέητη εικόνα του δρόμου.
